Εικόνες βγαλμένες από τους «Άθλιους» μπορεί να συναντήσει όποιος τολμήσει να διασχίσει τα στενά της Ομόνοιας, της Πλατείας Θεάτρου, την οδό Γερανίου, την οδό Σοφοκλέους κλπ. Η εγκληματικότητα χτυπάει κόκκινο στην «καρδιά» της Αθήνας και καμία ώρα της ημέρας, πόσο δεν μάλλον της νύχτας, δεν παρέχει ασφάλεια στην επιλογή του ανθρώπου, που θα θελήσει να διασχίσει αυτούς τους δρόμους.
Η εγκληματικότητα έχει μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας τα τελευταία χρόνια σε καθαρτήριο ψυχών και την ζωή των κατοίκων και των επαγγελματιών του κέντρου σε κόλαση του Δάντη. Τοξικομανείς, έμποροι ναρκωτικών, όπλων, σωματέμποροι, κλέφτες και ληστές έχουν βρει το δικό τους καταφύγιο στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Εκεί που μέχρι και πριν μερικά χρόνια ήταν το εμπορικότερο σημείο της Πρωτεύουσας, εκεί που η ύπαρξη ακίνητης περιουσίας αποτελούσε τεκμήριο εξασφάλισης για τον ιδιοκτήτη και την οικογένειά του και τώρα είναι απλά πρόβλημα. Η ανυπαρξία του Κράτους στην Ελλάδα όπως σε όλους τους τομείς επί σειρά ετών, έτσι και σε αυτό το κομμάτι είχε τις δικές του συνέπειες. Ένα παντελώς απροετοίμαστο κράτος, με παντελή έλλειψη προνοητικότητας σε όλους τους τομείς, που το μόνο που γνωρίζει είναι πως να εισπράττει αβάσταχτους φόρους από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρούς επαγγελματίες και όχι πώς να επιστρέφει πίσω το αυτονόητο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Υγεία, πρόνοια, ασφάλεια. Ίσως για τον επισκέπτη μάλιστα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας και τη γενέτειρα της δημοκρατίας, το κέντρο της πόλης να δικαιολογεί απόλυτα το τουριστικό σλόγκαν «Ζήσε τον μύθο σου», αφού στην πραγματικότητα ο ξένος επισκέπτης, σαφώς θα μείνει στο κέντρο της πόλης και σαφώς θα αποφασίσει να το δει, αλλά κατά παγκόσμια πρωτοτυπία θα ανακαλύψει την γενέτειρα όχι της δημοκρατίας, αλλά της νοοτροπίας που μας έφτασε εδώ σήμερα, δηλαδή του ωχαδερφισμού.
Τώρα πλέον η περιοχή του κέντρου έχει φτάσει να γίνει ένας δυσεπίλυτος κόμπος προβλημάτων, ένας γόρδιος δεσμός, που με παρεμβατικές ενέσεις στις παρυφές του προβλήματος, το μόνο που καταφέρνει η Πολιτεία κάθε φορά, είναι απλά να μετακομίζει το πρόβλημα ένα δύο στενά πιο πάνω και έτσι να κάνει λίγο πιο κακόφημο έναν άλλο δρόμο για τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, η οδός Σοφοκλέους ανακουφίστηκε λίγο από την μεταφορά του ΟΚΑΝΑ στο Νοσοκομείο «Σωτηρία», αλλά το ίδιο δεν κατέστη δυνατό και με τα υπόλοιπα κέντρα αποτοξίνωσης στην περιοχή, ενώ την θέση των τοξικομανών και των εμπόρων ναρκωτικών στην οδό Σοφοκλέους, πήραν οι κλεπταποδόχοι και οι έμποροι των κλεμμένων σε περαστικούς. Βέβαια στην οδό Γερανίου, που είναι ακριβώς δίπλα, το πρόβλημα με τα ναρκωτικά παραμένει ακριβώς το ίδιο και οι έμποροι των ναρκωτικών συμπλέκονται καθημερινά μεταξύ τους, για το ποιος θα έχει δικαίωμα να πρωτοπουλήσει θάνατο στους αρρώστους της Ομόνοιας, ενώ κρύβουν την «πραμάτειά» τους στα πιο απίθανα σημεία. Σε κουφώματα ακόμα και πίσω από τέντες, ώστε να μην γίνουν αντιληπτές οι κρυψώνες από τους αστυνομικούς που περνάνε από την περιοχή. Το δε πρόβλημα ενός δρόμου, μοιράστηκε απλά στους διπλανούς δρόμους, μέχρι και την οδό Στουρνάρη στο Πολυτεχνείο. Σε πολλούς δρόμους της περιοχής του κέντρου έχουν ξεφυτρώσει αυτοσχέδιες παράγκες, πάνω σε ορόφους είτε εγκαταλελειμμένων κτιρίων, είτε σε διαμερίσματα που οι ιδιοκτήτες τους τα νοικιάζουν σε απελπισμένους λαθρομετανάστες και μέσα και δίπλα και πάνω από αυτά ξεφυτρώνουν ολόκληρες συνοικίες από «φαβέλες» στις οποίες στριμώχνονται και προσπαθούν να ζήσουν ακόμη και χωρίς νερό και ρεύμα εκατοντάδες άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλον, αποτελώντας έτσι βραδυφλεγείς βόμβες για την δημόσια υγεία, που απλά έχουν «απασφαλιστεί» και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις επιδημίες, πού δύνανται να προκληθούν και να ξεσπάσουν. Η δυσοσμία στους δρόμους αυτούς, όπως στην οδό Γερανίου είναι πολύ έντονη και δεν υπάρχουν λέξεις για να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο και να πείσουν, αλλά πραγματικά η αίσθηση που προκαλεί στον περαστικό είναι ασφυκτική και αποπνικτική.
Η εγκληματικότητα σε νούμερα και η προσπάθεια της Αστυνομίας
Στην περιοχή της Ομόνοιας γίνονται περιπολίες, αλλά και επιχειρήσεις «σκούπα», όπως συνήθως αυτές χαρακτηρίζονται, όταν συντονισμένα μεγάλες σε αριθμό αστυνομικές δυνάμεις προχωρούν σε πλήθος προσαγωγών και συλλήψεων μαζικά.
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι τόσο έντονο που δεν λύνεται ούτε εύκολα, ούτε αρκούν αυτές οι ενέργειες από μόνες τους και όποτε αυτές γίνονται. Είναι όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά ένας κάτοικος της περιοχής «σαν να έχει ένα πόδι γάγγραινα και εσύ να κόβεις τα νύχια».
Ενδεικτικά, το 2010 οι κλοπές έφτασαν τις 2.436 εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 605, 346 κλοπές τροχοφόρων εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 49, 315 ληστείες εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 131 και 841 αδικήματα περί ναρκωτικών εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν τα 800. Μόνο από τον Ιανουάριο έως και τον Μάρτιο σημειώθηκαν 507 κλοπές εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 143, 93 κλοπές τροχοφόρων εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 4, 90 ληστείες εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν οι 40 και 143 αδικήματα περί ναρκωτικών εκ των οποίων εξιχνιάστηκαν τα 126. Το συμπέρασμα είναι ότι σε γενικές γραμμές τα ποσοστά εξιχνιάσεων βρίσκονται σε ικανοποιητικά επίπεδα, ωστόσο η δυναμική του νέου έτους σε παραβατικότητα δείχνει σαφώς αυξητική τάση, αρκεί να σκεφτεί κανείς, ότι μόλις στο πρώτο τρίμηνο του νέου έτους έχουν τελεστεί ήδη το 1/3 των αδικημάτων που τελέστηκαν ολόκληρο το 2010.
Τόσο το Αστυνομικό Τμήμα όσο και το Τμήμα Ασφαλείας της Ομόνοιας επιφορτίζονται με ένα τεράστιο έργο και πολλές φορές η γενικότερη στρατηγική, η οποία θέλει το προσωπικό που καταλήγει σε αυτό το μέρος, ουσιαστικά να «τιμωρείται» έχει και αυτό τις δικές του συνέπειες. Για παράδειγμα, ενώ οι προβλέψεις της Αστυνομίας για το Τμήμα Ασφαλείας της Ομόνοιας προβλέπει μία δύναμη μεγαλύτερη των 50 ατόμων, ωστόσο διαθέτει περίπου την μισή και οι περισσότεροι από αυτούς είναι αποσπασμένο προσωπικό, με αποτέλεσμα η πλειονότητα να μην αποκτά την αφοσίωση που επιβάλει η υπηρεσία σε ένα τέτοιο τομέα. Φιλότιμες προσπάθειες, το τονίζουμε ότι γίνονται, όπως και ότι υπάρχει σιγά σιγά και μία μεταστροφή ακόμη και στα υψηλά κλιμάκια της ηγεσίας, σχετικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η υπηρεσία που αναλαμβάνει ένας αστυνομικός στην Ομόνοια και αυτό ειδικά πλέον δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται κάτι λιγότερο από πρόκληση.
