Κάποτε στην Αμερική… ένας πατέρας έχασε τη γυναίκα του κατά τη διάρκεια της γέννησης του έκτου παιδιού τους. Αναγκάστηκε έτσι να τα μεγαλώσει μόνος του σε μια φάρμα στα ανατολικά της Ουάσινγκτον. Μια από τις κόρες του, προς τιμήν του αγώνα που έδωσε στη ζωή του, ξεκίνησε ανήμερα των γενεθλίων του να γιορτάζει τη Γιορτή του Πατέρα, μια ιδέα που άρχισε να εξαπλώνεται πολύ γρήγορα στις Η.Π.Α. και το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον υπέγραψε το προεδρικό διάταγμα βάσει του οποίου καθιερώθηκε η 3η Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα.
Αρκεί μια γιορτή για να σε κάνει πατέρα, μάνα, γονιό; Σίγουρα δεν αρκεί. Μπορεί όμως να αποτελεί μια μικρή επιβράβευση για την καθημερινή μάχη να ανταποκριθείς με επάρκεια απέναντι στο σημαντικότερο ρόλο που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος στη ζωή του και δεν είναι άλλος από εκείνον του γονιού. Και παρόλο που η προσφορά της μάνας είναι αδιαμφισβήτητη στο πέρασμα των αιώνων και στη συνείδηση των ανθρώπων, αλλά και σε κάθε μορφή τέχνης, ο ρόλος του πατέρα και η συνεισφορά του στην ανάπτυξη των παιδιών έχει καταστεί πολλές φορές αντικείμενο διαφωνιών. Ο Φρόυντ συνήθιζε να λέει «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία.» Και οι μαμάδες απαντούν ότι «δε φτάνει μόνο η προστασία και η πατρική φιγούρα ως πρότυπο, θέλουμε πιο ενεργή συμμετοχή του πατέρα στη λειτουργία της οικογένειας.»
Για να λέμε λοιπόν την αλήθεια, οι σημερινοί άνδρες έχουν κάνει άλματα στην προσπάθεια τους να αναλάβουν καθήκοντα που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν ταμπού, όπως το άλλαγμα της πάνας, το μαγείρεμα ή οι δουλειές του σπιτιού. Σε αυτό βεβαίως υπεύθυνες ήταν κάποιες άλλες μητέρες, που μεγάλωσαν τους γιους τους με το μύθο του άνδρα–αφέντη, του οποίου η μοναδική υποχρέωση ήταν η εργασία, προκειμένου να φέρνει στο σπίτι τα προς το ζην, όπως ο κυνηγός που έφερνε στην παλαιολιθική εποχή το θήραμα στη σπηλιά, άσχετα αν μερικές φορές το θήραμα ήταν η ίδια του η γυναίκα.
Τα στερεότυπα όμως σπάνε με τα χρόνια και οι γυναίκες, που όχι απλά βρίσκονται στην παραγωγική διαδικασία αλλά διεκδικούν επάξια θέσεις καριέρας και ανάλογους μισθούς, δείχνουν το δρόμο στους άνδρες για το πώς πρέπει να μάθουν να συνδυάζουν δουλειά και οικογένεια, αν θέλουν να τα διατηρήσουν και τα δύο. Αυτό που οι γυναίκες-μητέρες-σύζυγοι-εργαζόμενες έμαθαν εδώ και πολλά χρόνια, να κόβονται δηλαδή σε χίλια κομμάτια, τώρα καλούνται οι άνδρες να τις μιμηθούν προκειμένου να έχουν μια εύρυθμη, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή. Πρώτα από όλα οι μπαμπάδες κατάλαβαν ότι δεν έχουν διακοσμητικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση και ανάπτυξη του παιδιού. Οι μέρες που γυρνούσαν αργά το βράδυ, έβλεπαν τα παιδιά μόνο το σαββατοκύριακο και έδιωχναν τις ενοχές τους με δωράκια , αφήνοντας το ρόλο του «κακού αστυνομικού» στη μητέρα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ήδη από την εποχή της συμβίωσης, η γυναίκα ξεκαθαρίζει στον άνδρα ότι οι υποχρεώσεις τους θα πρέπει να είναι ισομερισμένες και να υπάρχει αμοιβαιότητα. Με τον ερχομό του πρώτου παιδιού και ο μπαμπάς πια χάνει τον ύπνο του. Ο σύγχρονος πατέρας προσπαθεί να είναι παντού. Στην πρώτη μέρα στο σχολείο, στην επίσκεψη στον παιδίατρο, στο διάβασμα, στη βόλτα, στο γήπεδο, στο παιχνίδι. Προσπαθεί να μη χάνει στιγμή από τη ζωή του παιδιού του. Το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά τα κάνει γιατί το θέλει και όχι γιατί έχει υποχρέωση. Έχει σβήσει πια από το δίσκο δεδομένων του εγκεφάλου του τις νουθεσίες της μαμάς του, να μην ασχολείται και πολύ με το σπίτι και το παιδί γιατί μπορεί και να τον παρεξηγήσουν.
Όπως όλα σε αυτό τον σύμπαν, έτσι και η σχέση των συζύγων μέσα στην οικογένεια πρέπει να είναι ισορροπημένη και αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί, γιατί δεν έχουν λείψει οι περιπτώσεις όπου οι μητέρες έχουν φορτώσει τα πάντα στους μπαμπάδες και ασχολούνται μόνο με την καριέρα τους. Ο ρόλος της μητέρας δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκατασταθεί από τον πατέρα. Ο καθένας ξεχωριστά και οι δυο μαζί πρέπει να έχουν κοινή γραμμή πλεύσης και να δείχνουν από κοινού το δρόμο που ανοίγουν για τα παιδιά τους.
Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά. Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα – Jonas Salk
