Eξελίξεις:

→» ΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΣΠΙΤΙ Η ΑΜΑΞΙ →» ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ Ο ΝΕΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ TOOL! →» ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΑ ΒΑΕ →» Ο ΝΕΟΣ ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Parthenonas_anatoli

Παραμύθια για… μεγάλα παιδιά

Print Friendly
         
Διαμάντω Μπουρνά από Διαμάντω Μπουρνά
13:34, 04 Οκτ 2011

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μεγάλη φανταχτερή πολιτεία, που στην άκρη της έστεκε ένα μικρό και παλιό σπίτι. Από μακριά δεν έδειχνε κάτι ιδιαίτερο, ήταν χτισμένο όμως στο πιο χαρισματικό κομμάτι της περιοχής. Μπροστά του απλωνόταν η θάλασσα και από πάνω του, σα να είχε σταματήσει, ο ήλιος το έλουζε με τόσο φως χειμώνα-καλοκαίρι, που το έκανε να δείχνει πιο λαμπερό από όλα τα υπόλοιπα σπίτια της πολιτείας. Είχε  έναν κήπο με πολύ εύφορο χώμα  και μια βεράντα που έβλεπε στο απέραντο γαλάζιο, τόσο προνομιακή που οι γείτονες πλήρωναν προκειμένου να την απολαύσουν.

Οι κάτοικοι του σπιτιού ήταν καλοί και εύθυμοι άνθρωποι, ταλαντούχοι και έξυπνοι. Κάποιοι λίγοι όμως ήταν και πονηροί και μερικές φορές έκαναν πράγματα εις βάρος των συγκατοίκων τους. Δυστυχώς όμως δεν εκτιμούσαν αρκετά το σπίτι τους και συνήθιζαν να ζηλεύουν τα άλλα σπίτια της γειτονιάς. Η μεγάλη ατυχία όμως αυτού του μικρού σπιτιού δεν ήταν οι κάτοικοι του, αλλά οι διαχειριστές του. Και αυτό γιατί παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πλήρωναν τα κοινόχρηστα, οι διαχειριστές δε μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν σωστά, ενώ δε μπορούσαν να εισπράξουν και από αυτούς που δεν πλήρωναν. Λιγόστευαν έτσι σιγά-σιγά τα λεφτά του σπιτιού. Ο κήπος άρχισε να μαραίνεται, οι βάρκες δεν έβγαιναν πια στη θάλασσα, η βεράντα δε γέμιζε πια με κόσμο…

Οι διαχειριστές του σπιτιού τότε σκέφτηκαν ότι πρέπει να στραφούν προς τους γείτονες και να ζητήσουν βοήθεια, χωρίς όμως να αποκαλύψουν την αλήθεια. Πήγαν μία φορά, πήγαν δεύτερη, πήγαν τρίτη… και μετά έχασαν πια το λογαριασμό. Οι γείτονες με χαρά δάνειζαν, γιατί πάντα ήθελαν να βάλουν στο χέρι -για ένα κομμάτι ψωμί- το σπίτι με την καλύτερη θέα.

Ήρθε όμως εκείνη η άνοιξη όταν οι κάτοικοι έμαθαν την αλήθεια. Μαζεύτηκε όλη η γειτονιά και ξεμπρόστιασε τους διαχειριστές για τα δανεικά. Οι κάτοικοι έντρομοι αναρωτήθηκαν που πήγαν τα λεφτά και ένας από τους διαχειριστές τους απάντησε με μεγάλη ευκολία: Μαζί τα φάγαμε! Μπροστά στο φόβο όμως να χάσουν το σπίτι τους, δέχτηκαν να κάνουν θυσίες. Άρχισαν να πληρώνουν φόρους για τα πάντα… το φως, το νερό, το φαγητό, τον κήπο, τη θάλασσα, ακόμα και για τον αέρα που ανέπνεαν. Αλλά και πάλι οι διαχειριστές δε μπορούσαν να τα καταφέρουν και έφεραν τους διαχειριστές των διπλανών σπιτιών να ελέγξουν το δικό τους, να εισπράξουν τα κοινόχρηστα, που όμως είχαν αυξηθεί τόσο πολύ που οι κάτοικοι αγκομαχούσαν για να τα πληρώσουν.

Οι  ορθολογιστές ξένοι έμειναν άφωνοι όταν κατάλαβαν τι είχε συμβεί σε αυτό το σπίτι. Οι διαχειριστές προκειμένου να πάρουν τη θέση αυτή είχαν κάνει τόσες χάρες και δωράκια στους κατοίκους, που τώρα δε μπορούσαν να τα πάρουν πίσω. Αμείλικτοι όμως οι ξένοι τους επέβαλλαν όχι μόνο να πάρουν πίσω τα δωράκια, αλλά και πολλά από τα προσωπικά αντικείμενα των κατοίκων και αν μπορούσαν μάλιστα θα τους έπαιρναν τα πάντα.

Και ο φόβος εκεί, ξάγρυπνος φρουρός, να υπενθυμίζει στους κατοίκους ότι κινδυνεύει το σπίτι τους. Μια μέρα έμαθαν ότι καμιά από τις θυσίες τους δεν ήταν αρκετή για να ξεπληρώσουν τα δανεικά και ότι μεταβίβασαν την κυριότητα του σπιτιού τους στους γείτονες, οι οποίοι όμως ως δείγμα ευσπλαχνίας τους επέτρεπαν ακόμα να το κατοικήσουν.

Τότε όλοι οι κάτοικοι βγήκαν στη βεράντα του σπιτιού τους, κοίταξαν τον ήλιο και τη θάλασσα. Αυτά τα δύο δε μπορούσαν να τους τα πάρουν, σκέφτηκαν… άρα υπήρχε ακόμα ελπίδα.

Κοιμήσου τώρα αγγελούδι μου, τα παραμύθια έχουν πάντα καλό τέλος.




Τα σχόλια είναι κλειστά.

Δείτε ακόμα...

ekkatharistiko

«Η ληστεία του αιώνα»… σε νούμερα - Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2011

Papandreou_Samaras

Τα σοφά λόγια του… Τρύφωνα - Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2011